9 And when he had opened the fifth seal, I saw under the altar the souls of them that were slain for the word of God, and for the testimony which they held:
10 And they cried with a loud voice, saying, How long, O Lord, holy and true, dost thou not judge and avenge our blood on them that dwell on the earth?
11 And white robes were given unto every one of them; and it was said unto them, that they should rest yet for a little season, until their fellowservants also and their brethren, that should be killed as they were, should be fulfilled.
1 در سال چهارم سلطنت یَهویاقیم (پسر یوشیا)، پادشاه یهودا که همزمان با اولین سال سلطنت نبوکدنصر، پادشاه بابل بود، پیامی برای عموم مردم یهودا از جانب خداوند به ارمیا رسید.
2ارمیا خطاب به مردم یهودا و اهالی اورشلیم کرده گفت:
3«از سال سیزدهم سلطنت یوشیا (پسر آمون) که بیست و سه سال می گذرد، خداوند پیوسته به من سخن گفت و من نیز همیشه آن را برای شما اعلام کرده ام، اما شما هیچگاهی گوش نداده اید.
4با وجودیکه خداوند دایم خدمتگاران خود، انبیاء را پیش شما فرستاده است، اما شما هرگز پیام آن ها را نشنیده اید و توجهی به سخنان شان نکرده اید.
5به شما گفتند که از اعمال زشت تان دست بکشید تا در این سرزمینی که خداوند به پدران تان به عنوان ملکیت همیشگی بخشیده است، زندگی کنید.
6به دنبال خدایان بیگانه نروید، آن ها را بندگی و پرستش نکنید و به دست خود آتش خشم خداوند را نیفروزید تا او به شما آسیبی نرساند.
7اما خداوند می فرماید که شما به حرف من گوش ندادید. شما بخاطر بتهای ساختۀ دست خود آتش خشم مرا برافروختید، بنابراین سزاوار مجازات هستید.
8خداوند قادر مطلق می فرماید که چون شما از امر او اطاعت نکردید،
9پس او تمام اقوام شمال را همراه با خدمتگار خود، نبوکدنصر، پادشاه بابل علیه این سرزمین و باشندگان و اقوام اطراف شما می فرستم تا همۀ تان را بکلی نابود کنند. شما را مایۀ تمسخر دیگران می سازم و برای همیشه رسوا می شوید. خداوند فرموده است.
10صدای خوشی و شادمانی برای همیشه خاموش می شود و جشنهای عروسی را دیگر نمی بینید. بخاطر نبودن گندم، آسیاب ها از کار می افتند و تیل برای افروختن چراغ باقی نمی ماند.
11تمام این سرزمین به ویرانه ای تبدیل شده، متروک می گردد. شما و اقوام اطراف تان مدت هفتاد سال پادشاه بابل را خدمت می کنید.
12پس از ختم هفتاد سال، پادشاه بابل و مردم او را که کلدانیان هستند، بخاطر گناهان شان جزا می دهم و سرزمین شان را به ویرانۀ ابدی تبدیل می کنم. خداوند فرموده است.
13تمام آن بلاها را که توسط ارمیا علیه آن ها پیشگوئی کرده بودم و در این کتاب ذکر شده است، بر سر شان می آورم.
14اقوام و پادشاهان بزرگ، آن ها را اسیر می برند و من همۀ شان را مطابق کردار و اعمال شان مجازات می کنم.»
15خداوند، خدای اسرائیل به من چنین فرمود: «این جام را که از شراب غضب من پُر است، بگیر و به تمام اقوامی که من ترا پیش آن ها می فرستم بده که از آن بنوشند
16تا همه گیچ شوند. سپس همگی شان در اثر جنگی که من علیه آن ها برپا می کنم دیوانه می گردند.»
17پس من جام را از دست خداوند گرفتم و به همه اقوامی که خداوند مرا پیش آن ها فرستاد، دادم که از آن بنوشند.
18مردم اورشلیم و شهرهای یهودا را همراه با پادشاهان و بزرگان شان وادار ساختم که از آن جام بنوشند تا آن ها را مورد تمسخر و نفرین قرار داده و ویران و متروک باقی بمانند، چنانکه امروز واقع شده است.
19به فرعون، پادشاه مصر، اهل دربار، تمام مردم او و همچنین بیگانگانی که در مصر زندگی می کردند، از شراب آن جام دادم که بنوشند. پادشاهان کشور عوص و مردم شهرهای فلسطین، اَشقَلُون، غزه، عِقرون و بقیۀ مردم شهر اَشدُود را هم از آن شراب دادم.
20به فرعون، پادشاه مصر، اهل دربار، تمام مردم او و همچنین بیگانگانی که در مصر زندگی می کردند، از شراب آن جام دادم که بنوشند. پادشاهان کشور عوص و مردم شهرهای فلسطین، اَشقَلُون، غزه، عِقرون و بقیۀ مردم شهر اَشدُود را هم از آن شراب دادم.
21مردمان ادوم، موآب و عَمون نیز از آن شراب نوشیدند.
22تمام پادشاهان صور و سِیدون، پادشاهان کشورهای سواحل بحر مدیترانه،
23شهرهای دَدان، تیما، بوز و تمام مردمی که موی شقیقه های خود را می تراشند؛
24همۀ پادشاهان عرب، و قبایل مختلف که در بیابان زندگی می کنند،
25پادشاهان زِمری، عیلام و ماد؛
26تمام پادشاهان سمت شمال و دور و نزدیک و همۀ کشورهای جهان یکی پس از دیگری از آن شراب نوشیدند. بعد از همه پادشاه بابل (شیشک) از آن جام نوشید.
27بعد خداوند قادر مطلق، خدای اسرائیل به من فرمود: «به آن ها بگو که از این جام غضب من بنوشند تا مست شوند و قی کنند، به زمین بیفتند و دیگر برنخیزند، زیرا من شمشیر دشمن را برای مجازات شان می فرستم.
28اگر آن ها نخواهند که جام را از دست تو بگیرند و بنوشند، آنگاه به آن ها بگو که خداوند قادر مطلق چنین می فرماید: شما مجبور هستید که بنوشید!
29من می خواهم که مصیبت بزرگی را بالای این شهر که بنام من یاد می شود، بیاورم. آیا خیال می کنید که از مجازات در امان می مانید؟ خیر، مجازات شما حتمی است. من، خداوند قادر مطلق، علیه تمام مردم روی زمین بلای جنگ را نازل می کنم.
30پس تو علیه آن ها پیشگوئی کن و بگو که خداوند از جایگاه مقدس و ملکوتی خود بر قوم برگزیدۀ خود و تمام ساکنین روی زمین فریاد بر می آورد و صدای مهیب و سهمناک او مانند غرش آنهائی است که انگور را در زیر پا می فشارند.
31فریاد او تا آخرین نقطۀ زمین بگوش می رسد، زیرا خداوند بر تمام اقوام جهان داوری می کند و شریران با دم شمشیر مجازات می شوند.» این گفتۀ خداوند است.
32خداوند قادر مطلق چنین می فرماید: «بلا و مصیبت مانند گِردباد مهیبی اقوام جهان را یکی پس از دیگری گرفتار خود می سازد و تا دورترین نقطۀ زمین پخش می شود!
33در آن روز اجساد کسانی را که خداوند کشته است سراسر روی زمین را پُر می کنند. کسی برای آن ها ماتم نمی گیرد. آن ها را کسی جمع و دفن نمی کند و مثل پارو بر روی زمین باقی می مانند.
34ای چوپانان و ای رهبران قوم، گریه کنید و فریاد برآورید و در خاک بغلطید، زیرا روز کشتار و پراگندگی شما فرا رسیده است و مثل ظرف مرغوب می افتید و خُرد می شوید.
35راه فرار و پناهگاهی برای تان وجود نمی داشته باشد.
36از غصه و اندوه فریاد می زنید، زیرا خداوند با قهر سهمگین خود چراگاه های شما را ویران کرده
37و صلح و آرامش قوم را برهم زده است.
38خداوند مانند شیری که بیشۀ خود را ترک می کند، شما را ترک کرده و در اثر خشم شدید و شمشیر غضب او سرزمین تان ویران شده است.»